 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Зашумелі травы на лугох,
дзяцеліна сьцелецца багацьцем,
бэз асыпаў лісьцем твой парог,
Расьціславе, адзінокі браце.
Ноч варожкай выпаўзе з альшын,
на ўзьбярэжжы туманамі ляжа;
ля зарослых ў полі каляін
цені выйдуць, як начныя стражы.
Скалыхнецца тапалёвы гай,
зашуршыць страхой амшэлай вецер,
і шугне з загуменьня пугач
да ачыма дзікімі засьвеціць.
Доўга ўмее валачыцца ноч...
Сон ачэй адкрытых не кранае...
Толькі ўздох прыцішаны чутно,
быццам нехта ля кутоў блукае.
I табе здаецца сярод цьмы,
што з глухіх, чужых сусьветных даляў,
з пушч сібірскіх зноў прыходзім мы
да тых сьцен, якія ўзгадавалі.
Пот зьлівае чуб твой палавы,
рачаістасьцей здаюцца мроі...
Хто жывы – а хто мо' й не жывы, –
ўсе прыйшлі к табе ў гняздо старое.
Ноччу з намі ты як брат і сын,
а калі загляне сонца ў вокны –
ты ізноў у зелені адзін,
дзяцеліна сьцелецца навокал...
Але днём душа тугой гарыць,
лятуць вочы ластаўкамі ў далі…
На гасьцінец саджаны глядзіш –
ўсё кагосьці сумна выглядаш...
Лёс раскідаў нас па ўсіх канцох,
ты ж адзін грудзьмі супроць нягодаў
сьцеражэш радзімы наш парог;
не растрос яго каб прагны вораг.
Вечна, родны, не бывае цьма –
заўтра сонца засьмяецца, ўзыдзе!
Сьцеражы ж парог аж да канца,
мы к табе шляхамі долі прыйдзем.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
